Founding Story

Het weeskindje met wie
het allemaal begon

Soms ontmoet je iemand die je leven verandert. Ik ontmoette Ombir in de zomer van 2014 voor het eerst. Een bijzonder positief en blij jongetje met zin in de toekomst. En ik vroeg hem: “Wat zou je het allerliefste van de hele wereld willen?”

“Liefde,” zei hij. Ik zakte door mijn knieën, omhelsde zijn fragile lichaampje en zag het kind in zijn stralende ogen terugkomen. Een gouden glimlach op zijn gezicht en zijn ogen straalde.

Op dat moment zag ik de enorme kracht en de potentie bij het geven van zo iets kleins als liefde aan slechts één kind. Een klein jongetje van 11 zijn grootste droom was zoiets simpels – liefde. Dit antwoord veranderde zijn leven.

Ombir werd geboren in een heel klein dorpje in het Zuiden van Nepal. Hij woonde samen met zijn broertje en ouders in een hutje gemaakt van bamboo.

Ombir groeide op in pure armoede. Met slechts één maaltijd per dag was de kans op overleven klein. Na het wegvallen van zijn vader, bracht zijn zieke moeder hem hier.

Hier kreeg Ombir wat hij nodig had. Onderdak. Eten. Onderwijs. En liefde. Heel veel liefde. Maar bovenal een kans op een betere toekomst.

Begin 2016 heb ik mijn eigen stichting opgericht – de Ombir Foundation, vernoemd naar het jongetje dat mij zo inspireerde – en zorg ik 24/7 voor de weeskinderen hier in Nepal.

Deze kinderen zijn mijn familie geworden. En als ik één ding van de kinderen geleerd heb, dan is het dat we moeten zorgen voor onze familie – waar we ze ter wereld ook moge vinden.

Ik heb het mijn levensmissie gemaakt om voor deze weeskinderen te zorgen. Met als allergrootste droom het bouwen van een nieuw (t)huis, want ieder kind verdient het om in een veilige en liefdevolle omgeving op te groeien.

In de zomer van 2017 is de bouw van het nieuwe huis voor de kinderen gestart. Het regenseizoen zorgt er direct voor dat de bouw direct enkele maanden vertraging oploopt. Gelukkig geeft ons dit nog wat extra tijd om voldoende financiële middelen voor het huis op te halen.

Na maanden heel hard werken en verschillende tegenslagen te hebben overwonnen is het huis eind 2018, net voor Kerstmis, opgeleverd. We nemen met zijn alle afscheid van de bedompte bovenwoning in de flat waar we de afgelopen paar jaar hebben mogen wonen.

Voetje voor voetje loop ik met de kinderen richting het nieuwe huis, de plek die ze vanaf vandaag hun thuis kunnen noemen. De spullen in de schoolrugzak op onze rug, meer bezittingen hebben we niet.

Als we op blote voeten de rivier aan de rand van het dorp oversteken, krijg ik kippenvel en beginnen de tranen te komen. Ook de kinderen worden emotioneel als we nog een keer achterom kijken.

Het is je gelukt, Mick. Het is je gelukt! We hebben een eigen huis! Ja lieverds, het is ons gelukt. Een onwerkelijk gevoel.